غزل شمارهٔ ۸۶ : من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
غزل شمارهٔ ۸۶
مــن مــســت مــی عــشــقــم هــشــیــار نــخـواهـم شـد
وز خــواب خــوش مــســتـی بـیـدار نـخـواهـم شـد
امــــروز چــــنــــان مــــســــتـــم از بـــادهٔ دوشـــیـــنـــه
تـــا روز قـــیــامــت هــم هــشــیــار نــخــواهــم شــد
تــا هــســت ز نــیــک و بــد در کـیـسـهٔ مـن نـقـدی
در کـــوی جـــوانـــمـــردان عـــیـــار نـــخـــواهــم شــد
آن رفـــت کـــه مــی‌رفــتــم در صــومــعــه هــر بــاری
جــز بــر در مــیــخــانــه ایـن بـار نـخـواهـم شـد
از تـــوبـــه و قـــرایـــی بـــیـــزار شـــدم، لـــیـــکــن
از رنـــدی و قـــلـــاشـــی بـــیـــزار نـــخـــواهـــم شــد
از دوسـت بـه هـر خـشـمـی آزرده نـخواهم گشت
وز یــار بــه هــر زخــمــی افــگــار نــخـواهـم شـد
چـون یـار مـن او بـاشـد، بـی‌یـار نـخـواهم ماند
چون غم خورم او باشد غمخوار نخواهم شد
تـــا دلـــبـــرم او بـــاشـــد دل بـــر دگـــری نـــنـــهـــم
تـا غـم خـورم او بـاشد غمخوار نخواهم شد
چـــون ســـاخـــتـــهٔ دردم در حـــلـــقـــه نـــیـــارامـــم
چــون ســوخــتـهٔ عـشـقـم در نـار نـخـواهـم شـد
تــــــا هــــــســـــت عـــــراقـــــی را در درگـــــه او بـــــاری
بـــر درگـــه ایـــن و آن بـــســیــار نــخــواهــم شــد
غزل شمارهٔ ۸۷
گـــر نــظــر کــردم بــه روی مــاه رخــســاری چــه شــد؟
ور شـــدم مـــســت از شــراب عــشــق یــکــبــاری چــه شــد؟
روی او دیــــدم ســــر زلــــفــــش چــــرا آشــــفــــتــــه گــــشـــت ؟
گـــر نـــبـــیـــنـــد بــلــبــل شــوریــده، گــلــزاری چــه شــد؟
چـــشــم او بــا جــان مــن گــر گــفــتــه رازی، گــو، بــگــوی
حـــال بـــیـــمـــاری اگـــر پـــرســـیـــد بـــیـــمــاری چــه شــد؟
دشـــمـــنـــم بـــا دوســـتـــان گـــویـــد: فـــلــانــی عــاشــق اســت
عـــاشـــقـــم بـــر روی خـــوبـــان، عـــاشـــقــم، آری چــه شــد؟
در ســــــر ســـــودای عـــــشـــــق خـــــوبـــــرویـــــان شـــــد دلـــــم
وز چـــنـــان زلـــف ار بـــبـــســـتـــم نـــیـــز زنـــاری چـــه شـــد؟
گـــر گــذشــتــم بــر در مــیــخــانــه نــاگــاهــی چــه بــاک؟
گر به پیران سر شکستم توبه یکباری چه شد؟
چـــون شــدم مــســت از شــراب عــشــق، عــقــلــم گــو: بــرو
گــر فــرو شــســت آب حــیــوان نــقــش دیــواری چـه شـد؟
گـــــر مـــــیــــان عــــاشــــق و مــــعــــشــــوق جــــرمــــی رفــــت رفــــت
تو نه معشوقی نه عاشق، مر تو را باری چه شد؟
زاهـــدی را کـــز مـــی و مـــعـــشـــوق رنــگــی نــیــســت نــیــســت
گــر کــنــد بــر عـاشـقـان هـر لـحـظـه انـکـاری چـه شـد؟
هــــای و هــــوی عــــاشــــقــــان شــــد از زمــــیــــن بــــر آســــمــــان
نـــعـــرهٔ مـــســـتـــان اگـــر نـــشــنــیــد هــشــیــاری چــه شــد؟
از خـــمـــســـتـــان نـــعـــرهٔ مــســتــان بــه گــوش مــن رســیــد
رفـــتــم آنــجــا تــا بــبــیــنــم حــال مــیــخــواری چــه شــد؟
دیـــــدم انـــــدر کـــــنـــــج مـــــیـــــخـــــانــــه عــــراقــــی را خــــراب
گـفـتـم: ای مـسـکـیـن، نـگـویی تا تو را باری چه شد؟
غزل شمارهٔ ۸۸
نــــاگـــه بـــت مـــن مـــســـت بـــه بـــازار بـــرآمـــد
شـــور از ســـر بـــازار بـــه یـــکـــبــار بــرآمــد
بــس دل کــه بــه کــوی غــم او شـاد فـروشـد
بــــس جــــان کــــه ز عــــشــــق رخ او زار بــــرآمـــد
در صــومــعــه و بــتــکــده عــشـقـش گـذری کـرد
مـــــــؤمـــــــن ز دل و گــــــبــــــر و ز زنــــــار بــــــرآمــــــد
در کــــوی خــــرابــــات جــــمــــالـــش نـــظـــر افـــگـــنـــد
شـــــور و شـــــغـــــبـــــی از در خـــــمـــــار بـــــرآمـــــد
در وقـــــت مـــــنـــــاجـــــات خـــــیــــال رخــــش افــــروخــــت
فــــــریــــــاد و فــــــغــــــان از دل ابــــــرار بــــــرآمــــــد
یــــک جــــرعــــه ز جــــام لــــب او مــــی‌زده‌ای یـــافـــت
ســـرمـــســـت و خـــرامـــان بـــه ســر دار بــرآمــد
در ســــوخــــتــــه‌ای آتــــش شــــمـــع رخـــش افـــتـــاد
از ســــــوز دلـــــش شـــــعـــــلـــــهٔ انـــــوار بـــــرآمـــــد
بــــــــــاد در او ســــــــــر آتــــــــــش گـــــــــذری کـــــــــرد
از آتـــــش ســـــوزان گـــــل بـــــی خـــــوار بـــــرآمـــــد
نـــاگـــاه ز رخـــســار شــبــی پــرده بــرانــداخــت
صــد مــهــر ز هــر ســو بــه شــب تـار بـرآمـد
بـــــاد ســـــحـــــر از خــــاک درش کــــرد حــــکــــایــــت
صـــــد نـــــالـــــهٔ زار از دل بـــــیـــــمـــــار بــــرآمــــد
کی بو که فروشد لب او بوسه به جانی؟
کــــز بــــوک و مــــگــــر جــــان خــــریــــدار بــــرآمـــد
غزل شمارهٔ ۸۹
نـــاگـــه بـــت مــن مــســت بــه بــازار بــرآمــد
شــور از ســر بــازار بــه یــکــبــار بـرآمـد
مـانـا بـه کـرشـمـه سـوی او باز نظر کرد
کــیــن شــور و شـغـب از سـر بـازار بـرآمـد
بــا اهــل خــرابــات نــدانــم چــه ســخــن گــفـت؟
کــــاشــــوب و غــــریــــو از در خــــمــــار بـــرآمـــد
در صـومـعـه نـاگـاه رخـش پرده برانداخت
فـــــریـــــاد و فـــــغـــــان از دل ابـــــرار بـــــرآمــــد
آورد چـــو در کـــار لـــب و غـــمـــزه و رخـــســار
جــــان و دل و چـــشـــم هـــمـــه از کـــار بـــرآمـــد
تـــا جــز رخ او هــیــچ کــســی هــیــچ نــبــیــنــد
در جــــمــــلــــه صــــور آن بـــت عـــیـــار بـــرآمـــد
هـــر بـــار بـــه رنـــگـــی بـــت مـــن روی نــمــودی
آن بــــار بــــه رنــــگ هــــمــــه اطــــوار بــــرآمـــد
و آن شیفته کز زلف و قدش دار و رسن یافت
بــگــرفــت رســن، خــوش بــه سـر دار بـرآمـد
فــی‌الــجــمــلـه بـرآورد سـر از جـیـب بـزودی
هـــر دم بـــه لـــبـــاســـی دگـــر آن یــار بــرآمــد
و آن ســوخــتــه کـاتـش هـمـه تـاب رخ او دیـد
زو دعـــــوی «الـــــنـــــار ولــــاالــــعــــار» بــــرآمــــد
الـــمـــنـــةلـــلـــه کـــه پـــس از مـــنـــت بـــســـیـــار
مــــقــــصــــود و مــــرادم ز لــــب یــــار بــــرآمــــد
دور از لــــب و دنــــدان عــــراقــــی هـــمـــه کـــامـــم
زان دو لـــب شـــیـــریـــن شـــکـــر بـــار بــرآمــد
غزل شمارهٔ ۹۰
غـــلـــام حـــلـــقـــه بـــه گـــوش تـــو زار بــاز آمــد
خــــــوشــــــی درو بــــــنــــــگــــــر، کـــــز ره دراز آمـــــد
بــه لــطــف، کــار دل مــســتـمـنـد خـسـتـه بـسـاز
کــه خــســتــگــان را لــطــف تــو در کـارسـاز آمـد
چــــه بــــاشــــد ار بــــنــــوازی نــــیــــازمــــنــــدی را؟
کـــه بــا خــیــال رخــت دم بــه دم بــه راز آمــد
چــــه کــــرده‌ام کــــه ز درگـــاه وصـــل جـــان افـــزا
نـــصـــیـــب خـــســـتـــه دلــم هــجــر جــانــگــداز آمــد؟
بــــــــر آســــــــتــــــــان درت صــــــــدهــــــــزار دل دیـــــــدم
مــــگــــر کــــه خــــاک ســــر کــــوت دلــــنــــواز آمــــد؟
غــبــار خــاک درت بــر ســر کــســی کــه نــشــســت
ز ســــروران جــــهــــان گــــشــــت و ســــرفـــراز آمـــد
به هر طرف که شدم تا که شاد بنشینم
غــــم تــــو پــــیــــش دل مـــن دو اســـبـــه بـــاز آمـــد
بــه روی خــرم تــو شــادمــان نــشــد افــســوس!
دل عــــــراقــــــی از آن دم کـــــه عـــــشـــــقـــــبـــــاز آمـــــد
غزل شمارهٔ ۹۱
بـــیـــا، کـــه بـــی‌رخ زیـــبـــات دل بــه جــان آمــد
بــیــا، کــه بــی‌تــو هـمـه سـود مـن زیـان آمـد
بیا، که بهر تو جان از جهان کرانه گرفت
بــیــا، کــه بــی‌تــو دلــم جـمـلـه در مـیـان آمـد
بـیـا، کـه خـانهٔ دل گرچه تنگ و تاریک است
دمــــــــــی بـــــــــرای دل مـــــــــا درون تـــــــــوان آمـــــــــد
بـیـا، کـه غـیـر تـو در چـشـم مـن نیامد هیچ
جـــز آب دیـــده کـــه بـــر چـــشـــم مـــن روان آمــد
نـگـر هـر آنچه که بر هیچکس نیامده بود
بـــریـــن شـــکـــســـتـــه دلـــم از غـــم تـــو آن آمــد
دل شــکـسـتـه‌ام آن لـحـظـه دل ز جـان بـرداشـت
کـــه رســم جــور و جــفــای تــو در جــهــان آمــد
ز جـــور یـــار چـــه نـــالــم؟ کــه طــالــع دل مــن
چــنــان کــه بــخــت عــراقــی اســت هــمــچـنـان آمـد